Aradığını bulamayan adam olmak

Geldi  yine gece Sensizlik sarmaya başladı. yavaşça efkarim çöktü bedenime.
Herşey vakdiyle yine gelmişti çay hazır sigara yakılmış.derin düşüncelerle boğuşuyordum aradığını bulamayan  adam olmuştum beynimde.
Bir fotoğrafını koydum önüme,niye yanıyorum diyemedim kendime.
Vuslata hakaret gibi olurdu.
Yapılanlara,ayrılıklara hepsine verilecek birer cevabım varken sabretmeyi bekledim.
Hatta kendimden korktum bir ara içimdeki kor sevda ateşin intikam duygusuna donusmesinden korkmuştum.
Çünki çekilen bu acının bir karşılığı olması gibi bir ön yargıya düşmüştüm.
Adı üstünde ön yargı.
Zamanla anladım herşeyi.
ne kadarda cahilmişiz.
Hayat Bir ders daha öğretti bize acisiyla tatlisiyla aşkın ne kadar kutsal bir vesileye dönüşmesi gibi.
Tabi vesile olanlarda var.
işte bu yüzden yanıyorum aslında beni bu duruma düşürüpde onun bilmediğini bile anlamama yardimci olması gibi arinmaya tevbe ye doğru yol almak gibi.
Belkide hala cahil düşünceyle yazıyor olabilirimde çünki bize unutturdular..
Hakikati pembe televizyon dizileriyle internetle unutturdular
Hakkımızda hayırlısı olsun
Ebru çiçeği misali
Karşılıksız bir aşk..